Osteopatia to rodzaj terapii manualnej, która jest coraz bardziej rozpowszechniona i popularna w Polsce. Mimo to jeszcze wiele osób nie zna tego rodzaju leczenia. Natomiast w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii, Francji, Niemczech i Belgii jest ona oficjalnie uznanym elementem systemu opieki zdrowotnej, często bardziej popularnym od klasycznej fizjoterapii. W Polsce, żeby zostać osteopatą, trzeba mieć tytuł magistra fizjoterapii lub ukończyć studia lekarskie, a następnie ukończyć 4 letnie studia osteopatyczne, zakończone egzaminem i obroną pracy dyplomowej.
Osteopatia wykorzystuje bardzo wiele technik oddziaływania na ludzki organizm - od bardzo delikatnych technik pośrednich do mocniejszych technik manipulacyjnych, które w większości są bezbolesne dla pacjenta. Dla potrzeb edukacyjnych, osteopatię dzieli się na różne działy: osteopatię strukturalną (stawową), trzewną, funkcjonalną (powięziową), pediatryczną, czaszkową, ginekologiczną. Osteopatyczna ,,skrzynka narzędziowa” jest bardzo bogata, a to, jak się z niej korzysta, zależy od indywidualnego przypadku klinicznego. W praktyce, osteopata łączy znajomość wielu technik z wiedzą ogólnomedyczną. Podstawą jest zawsze anatomia, fizjologia i wiedza o podstawowych jednostkach chorobowych. Osteopata musi znać objawy chorób, które manifestują się bólem w układzie ruchu i leczyć tylko te objawy, które są w jego zasięgu możliwości. Precyzyjna diagnoza zawsze jest punktem wyjścia do skutecznej terapii.
Osteopata posiada bardzo szczegółową wiedzę anatomiczną, szczególnie układu kostno-stawowego, mięśniowo-powięziowego, nerwowego i układu trzewnego, a także podstawową wiedzę z różnych działów medycyny, co pozwala mu zwiększyć prawdopodobieństwo właściwej diagnostyki, która pozwala na bardzo precyzyjne leczenie i szybkie efekty terapeutyczne.
Osteopatia charakteryzuje się holistycznym, czyli całościowym podejściem do pacjenta. Osteopata szukając przyczyny problemu bierze pod uwagę nie tylko układ ruchu i to, jakie aktywności przeważają u danego pacjenta, ale również jak funkcjonują jego trzewia, czyli trawienie, wydalanie, wydzielanie i krążenie. Analizuje również emocje i poziom stresu. To wszystko razem wskazuje mu, gdzie skierować swoje działania i jakiego użyć bodźca terapeutycznego.
Dzięki znajomości objawów chorobowych z różnych obszarów medycyny, leczenie osteopatyczne jest bezpieczne. Niektóre choroby układowe powodują dolegliwości w układzie ruchu, np. choroby reumatyczne lub gastroenterologiczne. Jeśli osteopata po badaniu podejrzewa taką chorobę, dopasuje bezpieczne środki terapeutyczne i poprosi o udanie się do odpowiedniego lekarza, w celu potwierdzenia lub wykluczenia tej choroby. To często znacząco skraca drogę do wyleczenia - zwykle tacy pacjenci chodzą po różnych terapeutach bez skutku, a to dlatego, że nie diagnozują i nie leczą choroby, która jest przyczyną ich dolegliwości. Zadaniem osteopaty w tym przypadku jest zrobić tyle, ile jest się w stanie, żeby poprawić stan pacjenta lub skierować go do odpowiedniego lekarza specjalisty. Takie leczenie jest odpowiedzialne i bezpieczne.
W czym może pomóc osteopatia?
- jest skuteczna i bezpieczna w stanach ostrych bólowych kręgosłupa,
- w stanach ostrych rwy ramiennej, kulszowej i udowej,
- w przewlekłych stanach bólowych,
- po typowych kontuzjach i urazach sportowych,
- przy bólach przeciążeniowych,
- przy bólach głowy,
- przy bólach w obrębie twarzy, głowy, stawów skroniowo-żuchwowych,
- przy zawrotach głowy,
- podczas uczucia ciągłego zmęczenia i napięcia,
- w uzyskaniu równowagi w ciele,
- we wspomaganiu pracy układu autonomicznego,
- w usprawnieniu procesów samoleczenia,
- w zaburzeniach układu pokarmowego,
- jako wsparcie pracy trzewi, np. przy zaparciach, refluksie, dyspepsji,
- w bólach nieznanego pochodzenia, niezdiagnozowanych i opornych na leczenie,
- i w wielu innych.